Volgens Timmers is het inherent aan de mens om te verlangen naar waarheid, naar de essentie van het bestaan. Timmers zoekt in zijn maakproces naar die waarheid: ‘Het idee dat elk nieuw schilderij nog volledig open ligt, is voor mij een analogie voor het leven zelf.’ Hij ziet het maken van een werk als het scheppen van een leven, en tegelijkertijd als onderdeel van zijn eigen bestaan. ‘Je kunt enerzijds vluchten voor de vraag naar de reden van ons bestaan – door die vraag te negeren – anderzijds kun je voor de vraag vluchten door de confrontatie ermee aan te gaan.’ Door te schilderen, plaatst Timmers zich in het oog van de storm: ‘Maar doe ik één stap opzij, dan zal ik mezelf reeds verliezen in de zwijgende massale chaos.’